Πάρε με μια αγκαλιά.
Κι άφησε με να κουρνιάσω εκεί. Να χαθώ μέσα της για ώρες, μέρες. Να χάσω την αίσθηση του χρόνου, να λατρέψω την αιωνιότητα.
Να μεθύσω με το άρωμα σου, έτσι όπως μόνο από το λαιμό σου μπορεί και ξεχύνεται. Να λατρέψω την αύρα του σώματος σου.
Πόση γαλήνη. Πόση ασφάλεια και σιγουριά μπορεί να κρύβει μία και μόνη αγκαλιά;Ζεστασιά κι αγάπη. Λες και το σώμα του άλλου σου φωνάζει:
«Είμαι εδώ, μη φοβάσαι για τίποτα. Με μένα είσαι προστατευμένη».
Και είμαι.
Έτσι όπως ακουμπώ στο στέρνο σου και μοιράζομαι τη ζεστασιά του κορμιού σου, δε φοβάμαι τίποτα. Γιατί μου ανήκει όλος ο κόσμος. Ένας κόσμος που φτιάχτηκε για μας. Αρκετά μεγάλος για να χωρέσει τα αισθήματα μας.
Την έννοια, την τρυφερότητα, την αγάπη.
Αγκαλιά.
Αξία υποτιμημένη για πολλούς μα πραγματικά ανυπολόγιστη.
Μετά από μια δύσκολη μέρα, μια απώλεια, μια άσχημη στιγμή, μια κρίση ανασφάλειας. Όταν γύρω σου μαίνεται τρικυμία, μόνο το λιμάνι μιας αγκαλιάς μπορεί να σε ηρεμήσει. Απάνεμο και προφυλαγμένο, θα σου δώσει τη σιγουριά που έχεις ανάγκη. Τη σκέψη πως υπάρχει ένας άνθρωπος να σε νοιάζεται και να σε φροντίσει.
Ένας άνθρωπος που θα σε κανακέψει και θα σε χαϊδολογήσει .
Θα σε μαλώσει και την ίδια στιγμή θα σε κάνει να το ξεχάσεις. Με ένα χάδι, ένα κράτημα ζεστό.
Πόση μαγεία κρύβεται στην ανθρώπινη επαφή. Από σώμα αγαπημένο…
Και πόσος πόνος στην απώλεια της.
Κράτα με σφιχτά για να νιώθω πως υπάρχω. Άσε με να κοιμηθώ όλη νύχτα στην αγκαλιά σου . Διώξε μακριά τους εφιάλτες μου και βοήθα με να παλέψω του δαίμονες που με γυροφέρνουν.
Άσε με να νιώσω πως μου ανήκεις και να καταθέσω την ψυχή μου πάνω σου.
Άφησε με να μετρώ τις ανάσες σου καθώς κοιμάσαι. Μία, μια, εισπνοή την εισπνοή.
Να με νανουρίζει το ρυθμικό ανεβοκατέβασμα του στήθους σου και να ευγνωμονώ που υπάρχεις.
Να ευχαριστώ την καλή μου νεράιδα που σε έφερε στο δρόμο μου, που με προσγείωσε στην αγκαλιά σου.
Αποδεικνύοντας μου με τον πιο αφοπλιστικό τρόπο πως ανήκω εκεί.
Τόσο που πια δεν μπορώ να διανοηθώ πως θα νυχτώσει μέρα που θα κοιμηθώ μόνη.
Που αρνούμαι να σκεφτώ πως θα έρθει μέρα που δε θα τυλίξεις τα στιβαρά σου χέρια γύρω μου. Χέρια δυνατά, ζεστά κι αγαπημένα. Προστατευτικά.
Σήμερα λένε πως είναι η παγκόσμια μέρα της αγκαλιάς. Μα εμένα δε με νοιάζει. Όταν αγαπιούνται οι άνθρωποι κι έχει βρει ο ένας τον άλλον, κάθε μέρα είναι της αγκαλιάς.
Κάθε ώρα που είναι αγαπημένοι, αγκαλιάζονται ακόμη και με τα μάτια…
Ακόμη και με τη σκέψη…
Χρειάζομαι 4 αγκαλιές τη μέρα για να επιβιώσω, 8 για να συντηρηθώ και 12 για να αναπτυχθώ λένε οι επιστήμονες.
Μάλλον δεν ερωτεύτηκαν ποτέ.
Βλέπεις εμένα μου αρκούν δύο. Διαρκείας αλλά δύο.
Μια για να πάει καλά η μέρα μου. Να ξυπνήσω το πρωί κι αν ο ύπνος με έχει τραβήξει μακριά σου, να ξαναχωθώ εκεί που ανήκω. Να σε φιλήσω στην άκρη του λαιμού για καλημέρα, να κλέψω τη μυρωδιά του ύπνου σου και να σηκωθώ να αντιμετωπίσω τη μέρα που ξημέρωσε.
Και μία για να κοιμηθώ. Με σένα να με κρατάς…
Μόνο δύο. Προστατευτικές και ζωογόνες.
Γιατί είναι μύθος πως ανάσα μας δίνει μόνο το οξυγόνο.
Ανάσα είναι ο έρωτας. Ανάσα είναι ένα πρόσωπο αγαπημένο. Ανάσα και η αγκαλιά του… Κι είναι αυτές που αξίζουν.
Γιατί μάτια μου με αυτές τις ανάσες μετριέται η ζωή. Με αυτές και η ευτυχία…
Της Στεύης Τσούτση
διαφορετικό
