Μπορείτε να «σκέφτεστε για τον Θεό»; - Point of view

Εν τάχει

Μπορείτε να «σκέφτεστε για τον Θεό»;




" Ερώτηση: Η λειτουργία του νου είναι να σκέφτεται. Έχω αφιερώσει πάρα πολλά χρόνια στο να σκέφτομαι τα πράγματα που ξέρουμε όλοι – την εργασία, την επιστήμη, τη φιλοσοφία, την ψυχολογία, τις τέχνες, και λοιπά – και τώρα σκέφτομαι πάρα πολύ για τον Θεό. Από τη μελέτη της μαρτυρίας πολλών μυστικιστών και άλλων θρησκευόμενων συγγραφέων, έχω πειστεί ότι ο Θεός υπάρχει και μπορώ να συνεισφέρω τις σκέψεις μου στο θέμα. Τι λάθος υπάρχει σ’ αυτό; Το να σκεφτόμαστε τον Θεό δεν μας βοηθά να φέρουμε συνειδητοποίηση της ύπαρξης του Θεού;




Κρισναμούρτι: Μπορείτε να «σκέφτεστε για τον Θεό»; Μπορείτε να πειστείτε για την ύπαρξη του Θεού επειδή έχετε διαβάσει όλες τις μαρτυρίες των άλλων; Και ο άθεος έχει τις δικές του μαρτυρίες· πιθανόν να έχει μελετήσει όσο κι εσείς και λέει ότι δεν υπάρχει Θεός. Εσείς πιστεύετε ότι υπάρχει Θεός, κι εκείνος πιστεύει ότι δεν υπάρχει· και οι δύο έχετε τα «πιστεύω» σας, και οι δύο αφιερώνετε το χρόνο σας στο να σκέφτεστε για τον Θεό. Αλλά πριν σκεφτείτε για κάτι που δεν το γνωρίζετε, πρέπει να ανακαλύψετε τι είναι η σκέψη, δεν πρέπει; Πώς μπορείτε να σκέφτεστε για κάτι που δεν γνωρίζετε; Μπορεί να έχετε διαβάσει τη Βίβλο, τη Μπαγκαβάντ Γκιτά, ή άλλα βιβλία στα οποία διάφοροι πολυμαθείς λόγιοι έχουν περιγράψει επιδέξια τι είναι ο Θεός, υποστηρίζοντας το ένα και αντικρούοντας το άλλο· αφού, όμως, δεν γνωρίζετε τη διαδικασία της σκέψης σας, αυτό που σκέφτεστε για τον Θεό ίσως να είναι κουτό και ασήμαντο — και κατά κανόνα είναι. Μπορεί να συγκεντρώνετε πολλές μαρτυρίες για την ύπαρξη του Θεού και να γράφετε πολύ έξυπνα άρθρα γι’ αυτό το θέμα, αλλά σίγουρα η πρώτη ερώτηση είναι, πώς ξέρετε ότι όσα σκέφτεστε είναι αλήθεια; Μπορεί ποτέ η σκέψη να φέρει την εμπειρία του άγνωστου; Που δεν σημαίνει ότι πρέπει να δέχεστε με το αίσθημα, συναισθηματικά, κάποιες ανοησίες για τον Θεό.
Δεν είναι, λοιπόν, πιο σημαντικό να ανακαλύψετε αν ο νους σας είναι διαμορφωμένος, από το να αναζητάτε εκείνο που δεν είναι διαμορφωμένο; Σίγουρα αν ο νους σας είναι διαμορφωμένος - που είναι - όσο κι αν ερευνά την πραγματικότητα του Θεού, το μόνο που μπορεί είναι να συγκεντρώνει γνώσεις ή πληροφορίες ανάλογα με τη διαμόρφωσή του. Η σκέψεις, λοιπόν, που κάνετε για τον Θεό είναι μια φοβερή σπατάλη χρόνου, είναι μια θεωρητικολογία που δεν έχει καμία αξία. Είναι σαν εγώ που κάθομαι εδώ σε αυτό το άλσος, να εύχομαι να βρεθώ στην κορυφή εκείνου του βουνού, στο βάθος. Αν πραγματικά θέλω να ανακαλύψω τι υπάρχει στην κορυφή του βουνού και πιο πέρα, πρέπει να πάω εκεί. Δεν ωφελεί να κάθομαι εδώ, να θεωρητικολογώ, να χτίζω ναούς, εκκλησίες, και να ενθουσιάζομαι με αυτά. Εκείνο που πρέπει να κάνω είναι να σηκωθώ, να περπατήσω, να παλέψω, να επιμένω, να φτάσω εκεί, και να ανακαλύψω στην πράξη· αλλά καθώς οι περισσότεροι από εμάς είμαστε απρόθυμοι να το κάνουμε αυτό, μας ικανοποιεί να καθόμαστε και να θεωρητικολογούμε για κάτι που δεν γνωρίζουμε. Και λέω ότι μια τέτοια θεωρητικολογία είναι εμπόδιο, είναι φθορά του νου και δεν έχει καμία απολύτως αξία· απλώς φέρνει περισσότερη σύγχυση, περισσότερη θλίψη στον άνθρωπο.
Ο Θεός είναι κάτι που δεν μπορεί να συζητηθεί, κάτι που δεν μπορείς να το περιγράψεις, που δεν μπορείς να το βάλεις σε λέξεις, γιατί δεν μπορεί παρά να είναι για πάντα το άγνωστο. Τη στιγμή που γίνεται μια διαδικασία αναγνώρισης, ξαναγυρνάς στο πεδίο της μνήμης. Καταλαβαίνετε; Ας πούμε, για παράδειγμα, ότι έχετε μια στιγμιαία εμπειρία κάτι εξαιρετικού. Σε εκείνα ακριβώς τα δευτερόλεπτα της εμπειρίας, δεν υπάρχει ο σκεπτόμενος που λέει, «δεν πρέπει να το ξεχάσω», υπάρχει μόνο η κατάσταση της εμπειρίας. Αλλά όταν εκείνη η στιγμή περάσει, γεννιέται η διαδικασία της αναγνώρισης. Σας παρακαλώ, παρακολουθήστε το. Ο νους λέει: «Είχα μια θαυμάσια εμπειρία και μακάρι να μπορούσα να έχω περισσότερες», οπότε αρχίζει ο αγώνας για το περισσότερο. Το ένστικτο της απληστίας, το κτητικό κυνήγι του περισσότερου, γεννιέται για διάφορους λόγους: επειδή σας δίνει ευχαρίστηση, κύρος, γνώσεις, γίνεστε μια αυθεντία, και όλα τα υπόλοιπα αυτής της ανοησίας.
Ο νους κυνηγάει πάντα να ξαναζήσει μια εμπειρία που έχει βιώσει, αλλά αυτό που έχει βιώσει έχει ήδη τελειώσει, έχει πεθάνει, έχει φύγει. Για να ανακαλύψει ο νους «εκείνο που είναι», πρέπει να πεθάνει ως προς ό,τι έχει βιώσει. Αυτό δεν είναι κάτι που μπορεί να καλλιεργηθεί σιγά σιγά, που μπορεί να συγκεντρωθεί, να συσσωρευτεί, να «αποθηκευτεί», και έπειτα να μιλάς ή να γράφεις γι’ αυτό. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να δούμε ότι ο νους είναι διαμορφωμένος και με την αυτογνωσία, να κατανοήσουμε τη διαδικασία της σκέψης μας. Πρέπει να γνωρίσω τον εαυτό μου, όχι όπως θα ήθελα ιδανικά να είμαι, αλλά όπως πραγματικά είμαι, όσο άσχημος ή όμορφος, όσο ζηλιάρης, φθονερός και κτητικός κι αν είμαι. Αλλά είναι πολύ δύσκολο, μόνο να δει κανείς τι είναι, χωρίς να θέλει να το αλλάξει· και αυτή ακριβώς η επιθυμία να το αλλάξει είναι άλλη μια μορφή διαμόρφωσης· κι έτσι συνεχίζουμε να κινούμαστε από διαμόρφωση σε διαμόρφωση, χωρίς ποτέ να βιώνουμε κάτι πέρα από τον περιορισμένο νου..."


ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ “ΜΙΛΩΝΤΑΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΘΕΟ” (δεν έχει ακόμη κυκλοφορήσει στα ελληνικά), μετάφρ. Ν. Πιλάβιος
via

Pages