Ο ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΤΗΣ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ ΜΕ ΤΗΝ ΨΥΧΑΝΑΛΥΣΗ:ΜΙΑ ΠΑΡΑΝΟΙΑ ΣΕ ΟΛΟ ΤΗΣ ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ!
Mιά παράνοια εδώ και τώρα !
Σωτήρης Αδαμίδης
Απόσπασμα από το βιβλίο: "Θεραπευτική των πατέρων & ψυχανάλυση"
Ας πάρουμε λοιπόν μόνο μια γεύση από το πώς εννοούν το διάλογο της θεολογίας με την ψυχιατρική οι πρωτεργάτες αυτής της πρωτοβουλίας, η οποία έγινε στη Θήβα, διαβάζοντας μετά τα πρακτικά, που με τόση προθυμία δυστυχώς,εξέδωσε η Αποστολική Διακονία.
Όταν ξεκινά κανείς ένα διάλογο, πρέπει, φαντάζομαι, να υπάρχει ένα ελάχιστο κοινό έδαφος για να σταθούμε. Κάνει κανείς διάλογο με κάποιον που υβρίζει τα πιστεύω του; Θέλετε να γνωρίσετε τώρα τον κοινό τόπο του διαλόγου από χριστιανό ψυχαναλυτή στο πώς βλέπει την πτώση των πρωτοπλάστων;
Μήπως να ακούσετε για τη «μητρική εξάρτηση του Αδάμ από την Εύα ως ασυνείδητη φαντασίωση του Αδάμ»;
Μήπως σας ενδιαφέρει να μάθετε ότι «ο σεβασμός της ελευθερίας του ανθρώπου από το Θεό επιτυγχάνεται δια της απαγορεύσεως της βρώσης του «καρπού», δηλαδή με την απαγόρευση της ασυνείδητης ναρκισσιστικής ταύτισης - στοματικής ενσωμάτωσης του Θεού από τον άνθρωπο»;
Σας διαφεύγει άραγε ότι κατά τους προτείνοντες ';ο όφις μπορεί να κατανοηθεί όχι απλά ως σύμβολο του φαλλού, αλλά ως το εσωτερικό αντικείμενο, προβεβλημένο και τοποθετημένο στον εξωτερικό κόσμο και ανήκον στην περιοχή των μεταβατικών φαινομένων, συμβολικός φορέας της επιθυμίας, «αντικείμενο» το οποίο οι πρωτόπλαστοι το αντιλαμβάνονται ως τοποθετημένο έξωθεν του εαυτού τους, έξωθεν του Υποκειμένου';';
...; αντέχετε; συνεχίζουμε
';Με αυτή την έννοια η Εύα αντιλαμβάνεται τη σχέση της με τον Αδάμ, με τον Θεό και τον όφι στο πλαίσιο ενός σταδίου ψυχολογικής ωρίμανσης τύπου «πρώτο οιδιπόδειον συμπλέγματος (η σύνταξη δική τους) όπου ο τρίτος εταίρος του τριγώνου είναι ο φαλλός, ένα μερικό αντικείμενο και όχι το πρόσωπο του Πατέρα, εν προκειμένω του Συμβολικού Πατέρα, του Θεού';';.
';Η σχέση αυτού του τύπου, αν και εμφανίζεται ως τριγωνική, είναι στην ουσία δυαδική και ναρκισσιστική - φαλλική';';(!) Η δε διήγηση της Γενέσεως κατ'; αυτούς διεκτραγωδεί την αποτυχία της πατρικής λειτουργίας κλπ.
Τέλος, ακούστε και τον πατέρα των θεωριών τους τον Freud, τον οποίο πρέπει να σπουδάσουμε όλοι, αν θέλουμε να συμβάλουμε στην «ανανέωση», που βλέπει την πτώση «ως ερωτικής - αιμομεικτικής φύσεως γεγονός», την απαγόρευση του Θεού ως ηθική νομοκανονική και την πτώση, πάλι, ως τιμωρία που επιβάλλει ο Θεός πατέρας ή την αντιλαμβάνεται ο Αδάμ ως τοιαύτη (άγχος και φόβος ευνουχισμού) ...;
Σας ερωτώ λοιπόν αγαπητοί αναγνώστες: βλέπετε εσείς σ'; αυτό το κείμενο, αλλά και σ'; αυτά που θα διαβάσετε πιο κάτω κανένα διάλογο με την ορθόδοξη θεολογία; Μήπως το να πάρει κάποιος την αγία γραφή και να την αναλύει κατά το δοκούν, είναι διάλογος με την αληθινή πίστη; Διάλογος δεξιοτήτων της φροϋδικής σχολής, που εκπροσωπήθηκε επάξια και μονοσήμαντα στην ημερίδα, σαφώς και έγινε, όπως θα διαπιστώσετε αμέσως τώρα.
Όλα τα παραπάνω είναι παρμένα από το βιβλίο Θεολογία και ψυχιατρική, από όπου αξίζει να διαβάσετε και για τη δουλειά που έγινε στις ομάδες εργασίας (διάβαζε: συγκεκαλυμμένες ψυχαναλυτικές συνεδρίες) και των οποίων ελάχιστα στοιχεία θα παραθέσω εδώ (Η ημερίδα έγινε στις 8 Οκτωβρίου του 1994, τα πρακτικά εξεδόθησαν τον Ιανουάριο του 1999, γιατί περίμεναν έναν εισηγητή επί πέντε χρόνια, να δώσει την εισήγησή του) ...;
Κάποιος αναλυόμενος, λοιπόν, και υπό το ψευδώνυμο Μάριος κρυπτόμενος, λέει μεταξύ άλλων: δεν έχω πάει να με κοινωνήσει ούτε μία φορά ο πατήρ τάδε (κι αυτός με ψευδώνυμο Φώτιος στα πρακτικά, αλλά γιατί; Το μυστήριο της εξομολογήσεως ετελείτο;), γιατί αισθάνεται ότι δε θα τον κοινωνήσει ο ίδιος αλλά μια μαγική δύναμη.
Έχω το πρόβλημα - συνεχίζει - με τον π. Φώτιο επί χρόνια ότι τον αγαπάω και δε θέλει να τον αγαπάω! (σελ. 236). Λίγο πιο πριν στη σελ. 224 ο «π. Φώτιος» λέει: Είμαι πια εξήντα πέντε χρονών και ακόμα δεν ξέρω αν υπάρχει ένας άνθρωπος που τελικά αγαπώ ή αν υπάρχει ένας άνθρωπος στη ζωή μου που να μπορώ να πω ότι του έχω εμπιστοσύνη!!!
Στη σελ. 232 μιλά ο συντονιστής Α, ιερέας - ψυχίατρος: αφού αναφέρεται στον μη εξαιρετέο J. P. Sart και τη γνωστή φράση καραμέλα ';ο άλλος είναι η κόλαση';';, γράφει επί λέξει: ενδόμυχη σκέψη: Γίνεται αναφορά για την επίδραση του επίκαιρου (χρόνος τυχαιότητα), του κοινωνικού (φαντασιακού και οικονομικού πλαισίου), του ιστορικού πλαισίου ιδεών του πνεύματος (συμβολικού πλαισίου) στη διαμόρφωση και ανάπτυξη του ατόμου.
Έμμεσα ακόμη, επιθυμώ να φέρω στην προσοχή της ομάδος στο υποκείμενο, λανθάνον, καταδιωκτικό άγχος και στο παρανοειδές κλίμα, που είναι ενεργά παρόν στο εδώ και τώρα της ομάδος. Αυτό το άγχος δημιουργήθηκε από την ανάμνηση του ψυχικού τραύματος και την ενεργοποίηση της αρνητικής μεταβίβασης στο πλαίσιο της ομάδος
Τώρα πείτε μου εσείς, αυτός ο άνθρωπος σκέπτεται και μιλά ως ιερέας Χριστού; Και μη μας πουν ότι απομονώσαμε μερικά κομμάτια και αλλάζουμε το νόημά τους, γιατί από την αρχή έως το τέλος τα πρακτικά είναι στο ίδιο μήκος κύματος, στο ίδιο πνεύμα που δεν έχει σχέση με την αλήθεια που βιώνουμε διαβάζοντας και εφαρμόζοντας τους πατέρες, αλλά ακόμα και τις συμβουλές ενός απλού παπά του χωριού (μέχρι να τον εκπολιτίσουν κι αυτόν και να τον ανανεώσουν ...;)
Να μη σας στερήσω όμως την απόλαυση, που ακολουθεί. Στην παράγραφο που παραθέτω, ο κρυπτόμενος υπό το όνομα Φώτιος, ιερέας, αντιδρά βιαίως σε προλαλήσαντα, όταν εκείνος αναφέρεται στους πατέρες Πορφύριο και Ιάκωβο και υποστηρίζει ότι η Χάρη του Θεού λειτουργεί πέρα από τις δικές μας αδυναμίες, λέγοντας:
«Επιτέλους, δεν αντέχω άλλο.. (ο π. Φ. κραυγάζει σχεδόν, εκφράζεται με ένταση και αγωνία στη φωνή του!)» και καταλήγει να ρωτάει ο κραυγάζων «λοιπόν τι θα κάνετε για μένα εσείς, ψυχίατροι και παπάδες ...;». (μάλλον κρίσης ταυτότητος θα χει) ...;
Και όταν άλλος ιερέας μιλά κατά της συνεχούς επικέντρωσης στον εαυτό μας και για αγώνα τήρησης των εντολών και αναφέρεται σε μοναχό με ψυχολογικά προβλήματα σε μονή του Αγίου Όρους, που μετανοών συνερχόταν από τις κρίσεις του (στη διάρκεια των οποίων τα έβαζε με τον ηγούμενο, έβριζε και δημιουργούσε αναστάτωση) και δεν πέταξε τα ράσα, αλλά έμεινε μέχρι το τέλος της ζωής του εκεί, και πέθανε με οσιακό τέλος, έχουμε νέα έκρηξη από τον ίδιο ιερέα, που τον στολίζει καταλλήλως λέγοντας «έρχεστε δεύτερος και καταϊδρωμένος, αυτά τα έχω ξανακούσει ...; πάντα το θαύμα γίνεται κάπου αλλού, πάτερ μου, και πάντα αφορά άλλους, ποτέ εδώ επί τόπου» ...;!!!
Ο Σωτήρης Αδαμίδης είναι παθολόγος, διδάκτωρ του Πανεπιστημίου Αθηνών και διευθυντής Παθολογικής Κλινικής στο Ιατρικό Κέντρο Αθηνών. (...) Στο βιβλίο αυτό διαπραγματεύεται τη δυνατότητα αντιμετώπισης των ψυχολογικών προβλημάτων των συνειδητών μελών της εκκλησίας, στα πλαίσια της παράδοσης των πατέρων μας, και καταγράφει τις εκπεφρασμένες αντιρρήσεις τους για την καταφυγή στην ψυχανάλυση και τους ψυχιάτρους-ιερείς. Καταθέτει αυτούσιες τις απόψεις αυτές, όπως τις άκουσε μέσα από την προσωπική επαφή με τους γέροντες Πορφύριο και Παΐσιο, και όπως αυτές κατεγράφησαν σε σχετικά με αυτούς βιβλία.
(ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΣΤΟ ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ)
Περιεχόμενα
1. Προλεγόμενα2. Εισαγωγή
3. Μικρές επισημάνσεις σε μέλλοντα ταξιδιώτη
4. Ψυχίατροι-ιερείς και η σύγχυση που προκαλούν
5. Η ξεκάθαρη θέση των πατέρων
6. Organ recital και λογισμοί
7. Έτσι χωρίζουν τα ζευγάρια
8. Ψυχανάλυση και σχιζοφρένεια: οι πατέρες και ο Αϊνστάιν
9. Case report ή πώς καταντά ένας θεολόγος ψυχαναλυόμενος
10. Λίγη γεύση από το διάλογο θεολογίας-ψυχανάλυσης: παράνοια εδώ και τώρα!
11. Το προτεσταντικό μίξερ
12. Αγχώδης νεύρωση και λογισμοί
13. Μια άγνωστη συνέντευξη: ποιμαντική made in USA
14. Σεξουαλικότητα και πνευματικότητα
15. Άλλος για το «ταξίδι«: ψυχίατροι, ψυχασθενείς και ψυχική νόσος
16. «Μαγικές θεραπείες» υπακοή και θαύματα
17. «Έτσι αχρηστεύεται χωρίς λόγο»
18. «Όλην συγκροτήσαντες την της ψυχής επιστήμην»
19. Επίλογος
20. Πηγές - βοηθήματα - βιβλιογραφία:
ελληνική
ξενόγλωσση
